Όταν γεννιόμαστε, ο εγκέφαλός μας δεν είναι ένα άγραφος πίνακας, αλλά διαθέτει μια σειρά από κυκλώματα και δομές που έχουν προκαθοριστεί από το γενετικό μας πρόγραμμα και που δημιουργούνται κατά την προγεννητική και μεταγεννητική ανάπτυξη. Ωστόσο, η επίδραση που ασκεί σε αυτά το περιβάλλον είναι τεράστια, εφόσον ρυθμίζει και συντονίζει όλες τις νοητικές λειτουργίες που συνιστούν τον άξονα της καθημερινής μας ζωής. Τι είναι, λοιπόν, πιο σημαντικό, η κληρονομικότητα ή η εμπειρία; Ύστερα από δεκαετίες συζήτησης σχετικά με τον βαθμό στον οποίο οι γενετικές και περιβαλλοντικές επιδράσεις σχετίζονται με τη νοημοσύνη μας ή με την ατομική μας μνήμη, για να αναφέρουμε δύο από τις πτυχές που έχουν μελετηθεί περισσότερο, σήμερα η πλειονότητα των επιστημόνων υποστηρίζει μια ολιστική προσέγγιση, θεωρώντας τη γενετική και την ανατροφή ως αδιαχώριστα μέρη της ίδιας πραγματικότητας: της ανάπτυξης του ανθρώπινου όντος. Η ανακάλυψη του πώς τα γονίδια επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, σε συνδυασμό με το πώς το επιγονιδίωμα επιδρά με τη σειρά του στην κληρονομικότητα, οδηγεί στην αναθεώρηση της παραδοσιακής διχοτομικής αντίληψης και εμπλουτίζει τη σχετική συζήτηση, όπως μπορεί κανείς να εκτιμήσει στο παρόν βιβλίο.
